Als ik mijn fiets parkeer naast het gebouwtje dat de receptie moet voorstellen, voel ik lichte angst opkomen. Het gebouwtje is leeg en ik rammel aan de deur. Op slot. Ik mag hopen dat de camping wel open is. Het is natuurlijk nog vroeg in het seizoen en er zijn amper toeristen in Griekenland. Verder fietsen doe ik liever niet. Het is 17.00 uur en de laatste kilometers had ik het behoorlijk zwaar. Ik wijt het niet aan mijn conditie, maar aan de friet die ik vanmiddag heb gegeten.

Ik fietste vanmiddag op een prachtige weg met aan mijn linkerkant de helderblauwe zee en aan de rechterkant de door mij gevreesde Griekse bergen. Constant zag ik geheime strandjes, verlaten baaitjes en kleine dorpjes. Rond lunchtijd besloot ik linksaf een dorpje in te gaan om aan het strand mijn brood uit mijn tas op te eten #EchteNederlander. Maar toen… zag ik een restaurantje en bestelde een broodje. Bij het broodje zat een enorme berg friet. Natuurlijk at ik dat allemaal op. Niet zo handig, besefte ik toen ik weer op de fiets zat.

Maar goed, het gaat zoals het gaat. En vandaag ging het zoals iemand op mijn reis naar Italië al voorspelde:

“Zolang je blijft trappen, kom je er wel.”

Inmiddels is er een halfuur verstreken sinds ik op de camping ben. Geen mens te zien, geen campingeigenaar te bekennen. De volgende camping is 10 kilometer verder. Het is niet anders. Ik spreek mezelf moed in: zo lang ik blijf trappen, kom ik er wel. Maar dan.. op het moment dat ik weer op mijn fiets stap, rijdt er een auto de camping op. Zou het dan toch? Niet veel later volg ik de auto naar een campingplek. Ik kijk bezorgd om me heen. Moet ik hier slapen? De plek wordt volledig omringd door lege caravans en de grond bestaat uit vele kleine steentjes. Ik krijg te horen dat de plek 10 euro kost en, ondanks dat ik zeker niet verder wil fietsen, antwoord ik eigenwijs:

“8 euro’s okay?”

De Griek lacht en reageert: “10 euro’s and you get Greek coffee.”

Die sterke koffie voor het slapen gaan lijkt me niet zo handig. “10 euro’s and 1 beer”, reageer ik lachend.

Een paar minuten later zit ik met een biertje op het lelijkste campingplekje dat er bestaat. Wat is fietsreizen toch mooi!