Na deze woorden kan ik er niet meer onderuit. Ik heb zojuist mijn vrienden verteld dat ik naar Italië ga fietsen. Ik heb zelfs opgeschept over mijn fiets en over de Rohloff-naaf die op de fiets zit. Geen idee wat dit laatste is – ik heb de fiets geleend -, maar gelukkig hebben mijn vrienden, op een enkeling na, nog minder verstand van fietsen dan ik. Ik denk dat ik indruk heb gemaakt. De reacties zijn in ieder geval enthousiast en we proosten op een mooie tocht.

Een paar maanden later is het daadwerkelijk zover. De fiets is geregeld. De kampeerspullen kan ik grotendeels lenen. De route naar Italië vind ik op internet. Volgens mij ben ik er klaar voor. Achteraf hoor ik van mijn meer ervaren fiets-familie dat ze nog nooit iemand zo onvoorbereid op reis hebben zien gaan. Ik had misschien ook daadwerkelijk op mijn leenfiets moeten fietsen. Een keer een weekend proefkamperen was niet verkeerd geweest. En een fietsband plakken? Dat kon ik toch ter plekke wel leren op YouTube.

Die ochtend zie ik op de weerapps waarschuwing na waarschuwing: code oranje, grote storm met onweer op komst, aanhoudende regen verwacht. Gelukkig gaat het pas in de avond regenen en ik vertrek daarom alsnog naar de eerste camping. Mijn vader, die een stuk meefietst, hoor ik na 15 kilometer zeggen: ‘de eerste 1% van je reis zit erop!’ Ik weet op dat moment nog niet of ik daar blij mee ben.

De weerapps hadden gelijk. Die avond hoor ik het onweer op me afkomen. Mijn tentje staat slap en de storm gaat duidelijk winnen. Ik besluit heldhaftig al mijn spullen te redden. De campingeigenaren zien mij vijf keer op en neer rennen van mijn tent naar hun schuurtje. Dat was de enige droge plek die ik kon bedenken. De volgende ochtend word ik wakker in een plasje water. Mijn tentje staat nog wat slapper. Ik heb 38 kilometer gefietst. Kan ik al opgeven?