‘Deze fiets mag misschien niet mee’
Ik schrik bij de woorden van de bagagemedewerker. Het is 05.45 uur in de ochtend en ik sta, door deze woorden niet meer zo slaperig, voor de bagageband van de ‘odd size luggage’ op Eindhoven Airport. Net daarvoor zag ik de medewerker al bedenkelijk naar mijn ingepakte fiets kijken. Ik begrijp wel waarom. De andere fietsen die ik het afgelopen halfuur heb gezien zijn stuk voor stuk keurig in een fietskoffer of grote doos verpakt. Mijn inpakkunsten zien er toch wat amateuristischer uit. Geen doos of koffer, maar ik heb een hoes om de fiets gedaan. De wielen steken er onderuit.
Handig, dacht ik gisteren bij het inpakken nog, dan kan de fiets gewoon rijden.
Mijn fiets en ik moeten naast de bagageband wachten. Ik kijk naar de medewerker en mijn gedachten volgen elkaar snel op. Kan ik nog aan een doos komen op dit tijdstip? Kan ik dit met tape oplossen? Hoe kan ik haar overtuigen? De bagagemedewerker weet natuurlijk ook niet dat ik al weken, zo niet maanden, bezig ben met de vraag hoe ik deze fiets in Athene krijg.
Het begon met een intensieve speurtocht op internet, waarbij ik er al snel achter kwam dat er twee kampen zijn: kamp doos en kamp hoes. Ik zat enige tijd in kamp doos – de fiets zou met een doos beschermd zijn voor gegooi met bagage -, tot ik een paar weken geleden daadwerkelijk oog in oog kwam te staan met die doos. De doos was zo groot. Niet meer normaal. Die kon ik nooit tillen in mijn eentje. Ik ben dus overgestapt naar kamp hoes #overloper. Met een hoes zou het bagagegooien voorkomen worden, omdat het duidelijk te zien is dat het gaat om een kwetsbare fiets. Dat klonk in mijn oren ook vrij logisch. Niet veel later vond ik een geschikte hoes en de dag voor vertrek, gisteren, heb ik mijn fiets verpakt.
Zo ben ik dus op dit punt terechtgekomen: met klamme handjes starend naar de medewerker van de bagageband. Gelukkig volgen de verlossende woorden snel. De fiets mag mee! Niet op de band, maar wel via een achterkamertje van de security. Bij dit achterkamertje ontmoet ik direct een andere fietser. Bij de metro in Athene zie ik hem opnieuw. We raken aan de praat en hij zegt:
‘Jij had dat wel handig gedaan, met die hoes om je fiets’
Ik knik lachend ja. Trots. Het is gelukt! Ik ben in Athene met fiets!
Nu alleen het fietsen nog…
