De douaneambtenaar vraagt om de autopapieren. Ik zit achter het stuur van een Citroën die ik heb geleend van twee Duitsers. Een paar seconde geleden probeerde ik nog te bedenken of ik hun namen überhaupt wel weet. Ik overhandig de papieren en hoop maar dat ik verder mag rijden. Het is natuurlijk niet alledaags, een Nederlandse vrouw in een Duitse auto die de grens tussen Montenegro en Kroatië wil oversteken. Hoe ik hier ben beland? Tja… allemaal de schuld van 1 bikini (of van een vergeetachtig persoon #ik).
Vanochtend ben ik weggefietst bij camping Mimoza, prachtig gelegen aan de Baai van Kotor in Montenegro. Een plek die me deed denken aan de meren in het noorden van Italië, het Gardameer en het Comomeer, met hun blauwe zwembare water uitkijkend op de bergen die direct daarachter liggen. Ik had een relatief korte tocht op de planning staan van ongeveer 40 kilometer en in het begin van de middag kwam ik aan op de volgende camping.
Een Duitse vrouw die op het eerste gezicht wat verlegen oogde kwam direct op me afstappen en vroeg of ik zin had in een kopje koffie. Sinds het begin van mijn reis ben ik al vele malen uitgenodigd door andere kampeerders om koffie te drinken, een wijntje te nemen of samen te eten. En ook deze keer ben ik dankbaar op het aanbod ingegaan. De vrouw is samen met een man op vakantie. Zij houdt heel erg van fietsen. Hij is gek op zeilen. Maar dat laatste is een verboden gespreksonderwerp. Sinds 2 jaar hebben ze opnieuw een relatie nadat ze 20 jaar uit elkaar zijn geweest.
Dit is hun auto. Ik mocht de auto lenen nadat ik erachter kwam dat ik mijn bikini aan de waslijn van camping Mimoza heb laten hangen. Ik dacht dat het zo gepiept zou zijn, 40 kilometer heen 40 kilometer terug. Maar nee, rijden in de bergen gaat traag. Tel daar dan ook nog een grensovergang, een pontje en een tankbeurt bij op en ik ben zo meer dan 3 uur onderweg en €40,- euro armer. Oeps…
Ik kom de grensovergang door en het schemert als ik de auto weer bij hun caravan parkeer. De man zit achter de tafel die voor 3 personen is gedekt. Deze mensen zijn zo lief. Ik krijg een biertje aangeboden en het eten wordt op tafel gezet. Nadat ik mijn eerste hap heb genomen kijkt de vrouw me aan.
“Je bent toch niet alleen voor je bikini teruggegaan?”
Gelukkig kan ik eerlijk antwoorden dat er nog meer kledingstukken aan de lijn hingen. Ik durf niet te zeggen dat het slechts om een paar sokken en een sport-bh gaat. Sommige dingen kan je beter niet tegen de liefste mensen op aarde vertellen.
